Het feest van Hercules

dacht wist hij alleen. In ieder geval was hij een te goede beambte om voorkeur of afkeer te laten blijken waar dit geen pas gaf. Toch kwam er een uitdrukking van verwondering op zijn gezicht.

'We beleven windstille nachten’ zei hij.

'Juist daarom is het zo vreemd’ zei de burgemeester. 'Ik weet zeker dat ik het gehoord heb. Er ging iets door de bomen heen. Een geweldige luchtstroom.’

'We zouden eens bij De Bilt kunnen informeren’ zei Jansen.

De burgemeester was niet gelukkig met deze suggestie. Zulke dingen moesten niet aan de grote klok komen, de dorpsklok was meer dan voldoende. Hij wilde al doorlopen toen Jansen zei: 'U weet misschien dat er weer een bewoner op het kasteel is’.

'Nee, daar weet ik niets van. Sinds wanneer?’

'Sinds gisterochtend’ zei de bode.

'Interessant’ zei de burgemeester, uit gewoonte en uit beleefdheid. Pas toen hij achter zijn bureau zat, kreeg de mededeling betekenis voor hem.

Wat de dorpelingen het kasteel noemden, was een bouwvallig landhuis, omringd door een bijna dichtgegroeide gracht. De nazaten van de al lang gestorven eigenaar, een heer Akkerman, waren door erfeniskwesties verdeeld geraakt en het kasteel was daarvan het slachtoffer geworden. Sommigen van de erfgenamen ook, naar de dorpsverhalen wilden. Men beweerde dat ze in geestelijk opzicht evenzeer vervallen waren als het kasteel in stoffelijk opzicht. Zonderlinge lieden, waarvan nu en dan deze of gene de ruïne betrok om daar een paar dagen of weken een tamelijk spookachtig bestaan te leiden. Eens waren er twee kort na elkaar verschenen, blijkbaar zonder voorafgaand overleg, want een van hen had Maathuis, de houder van het dorpslogement, midden in de nacht uit zijn bed gebeld en om onderdak gevraagd. Uit de verwarde haren en kleren van de gast bleek dat de ontmoeting tussen de erfgenamen onvriendelijk was verlopen. Het boeiende vervolg waar het dorp op

117