Het feest van Hercules

persoon, de zijne. Hij kon ook moeilijk over de zaak spreken. Enkele mensen, voornamelijk medewerkers van hem, wisten weliswaar dat hij verband legde tussen bomen en zangkoren, maar het was al lang geleden dat hij daarvan gerept had en veel begrip had hij niet ontmoet. Toch kon hij wel iets doen; om te beginnen het weerbericht in het ochtendblad lezen en kijken of daar iets over windvlagen gezegd werd. De krant verschafte geen opheldering. Aanhoudend mooi weer, zwakke wind. Er heerste, als men de overige berichten buiten beschouwing liet, volmaakte vrede in de wereld.

Zijn vrouw was nog niet op. Hij zag haar de laatste tijd nooit vóór het middaguur, aan de koffiemaaltijd. Voorlopig kon hij haar dus niet vragen of zij iets gemerkt had. Het denkbeeld trok hem trouwens niet aan. Gelukkig was hij gewoon ’s morgens een paar woorden te wisselen met Jansen, de bode van het gemeentehuis. Deze Jansen was niet de eerste de beste. Zijn vader en grootvader hadden dezelfde post bekleed; hij was, om het zo te zeggen, een schakel in een oude dorpstraditie. Als er een nieuwtje was, kon men het van hem te weten komen. Van alle dorpsgebeurtenissen scheen hij door geheime kanalen op de hoogte te worden gehouden. Vandaar dat de paar woorden in de morgen soms tot een gesprekje van verscheidene minuten uitgroeiden.

Toen de burgemeester het gemeentehuis binnenliep, zag hij Jansen aan het eind van de gang staan. De bode kwam dadelijk naar hem toe. Na de begroeting stelde de burgemeester zijn gewone vraag: 'Nog nieuws, Jansen?’

'Niets bijzonders, burgemeester.’

Hiermee was de kous eigenlijk af, maar daar kon het vandaag niet bij blijven.

'Ik heb het vannacht horen waaien, Jansen’ zei de burgemeester. Indien iemand in het dorp zich nog *s burgemeesters voorliefde voor zingende bomen herinnerde, dan Jansen. Hoe hij daarover

116