Het feest van Hercules

Bernard. Hij legde zijn schep weer over zijn schouder, net als op de heenweg. Het was nu zeker tijd om naar huis te gaan.

Terwijl achter ons bijlslagen weerklonken, liepen we voort. We sloegen een landpad in dat met een bocht naar de Duinweg leidde. Ik merkte dat ik het klokhuis van mijn appel nog in mijn hand hield en wierp het in een sloot. Clara gespte haar rugtas weer om. Ik had honger en dacht aan de worst die ik die ochtend gehaald had. Ik wilde er niet aan denken, het duurde misschien nog uren eer ik wat te eten zou krijgen.

Daarom was ik bijna blij toen we aan de Duinweg kwamen en Bernard uitriep: ’daar heb je ’m weer!’ Ik begreep onmiddellijk wie hij bedoelde en ik kon het ook zien. Van de kant van het dorp naderde de haveloze man. Er was verder niemand te zien. Hij was geen twintig meter achter ons en liep alsof hij ons wilde inhalen. 'Rennen, jongens!’ zei Bernard en we zetten het op een lopen, maar dat hielden we niet lang vol. We waren te moe, te slap. Bovendien werden we, zodra we bij de stad waren, aangehouden door een jongen die zei: 'In de Vinkenbuurt wordt geschoten!’ Hij zei het opgewekt, kennelijk trots dat hij iets sensationeels te melden had. Hij had een goor, sproetig gezicht en groene ogen. We schrokken waarschijnlijk niet genoeg naar zijn zin, want hij vervolgde: 'Er zijn al drie dooien gevallen!’

Maar we waren wel degelijk geschrokken. De Vinkenbuurt lag op onze weg.

'Ik hoor geen schieten’ zei Clara.

'Nou, ik heb het gehoord’ zei de jongen. 'Ze beginnen vast weer. Ik ga naar binnen.’

Hij stapte een portaal in. Wij konden niet naar binnen gaan. We moesten een paar kilometer omlopen, wilden we de Vinkenbuurt vermijden.

'Die jongen kletst!’ zei Bernard.

Maar we waren niet gerust. Het was stil op straat. Er was geen

106