Het feest van Hercules

geklemd, ik duwde ertegen, uit angst dat ik hem zou verliezen. Buiten adem, bijna stikkend, kwam ik boven aan. Daar keken we om en zagen dat de man op de bodem van de kuil zat. Bernard begon te lachen en Clara ook. Ik kon niet, ik hijgde te sterk en ik wilde mijn appel opeten.

We liepen verder, zo vlug als we konden. Ik zag geen kans al lopende te eten. Het kwam niet alleen door de beweging en de vermoeidheid. Ik durfde opeens niet goed meer. Pas toen we het duinterrein verlieten, zette ik mijn tanden in de appel. We kwamen in een laan met zware beuken, waarvan er de laatste maanden verschillende gerooid waren. Ook vandaag werd er een geveld. Een politieagent hield ons tegen, we moesten een omweg maken door een strook bos. Daar bleven we staan, zo dicht mogelijk bij het afgezette gedeelte. Tussen de bomen aan de overkant van de laan zagen we weilanden. Aan de horizon tekende zich de stad af, zonnig onder blinkende wolken.

Er waren kabels bevestigd aan de boom die moest sneuvelen. Mannen riepen elkaar ongearticuleerde klanken toe, die als vreemde vogels onder de bomen heen en weer vlogen. We hoorden gekraak, de grote gladde stam wankelde, maar viel nog niet.

'Hij is minstens honderd jaar oud’ zei Bernard.

'Sst!’ deed Clara.

Ze had gelijk, vond ik. We stonden bij een stervende. In onze leesboekjes heette zo’n boom een woudreus. Ik dacht ook aan de geïllustreerde propagandabladen die mijn vader af en toe met de post ontving. Daar stonden foto’s in van Franse bossen, waar de oorlog overheen gegaan was. Verminkte, stakerige stammen, een bodem vol kuilen en trechters. Hier en daar een soldaat, op zijn buik liggend of gehurkt, jager en wild tegelijk. Dat laatste had mijn vader eens gezegd en ik kon het niet vergeten.

Een koor van mannenstemmen slaakte een luide kreet. De beuk kantelde en bleef schuin in de kabels hangen. 'Die is er geweest’ zei

105