Het feest van Hercules

voertuig te zien, alleen een paar voetgangers.

'We zullen omlopen’ zei Clara. 'Dat kan in elk geval geen kwaad.’ We sloegen de volgende zijstraat in, waar zelden veel verkeer was en de stilte dus niets abnormaals had. Toch deed ze ons ongewoon, dreigend aan. Al die gesloten ramen en deuren schenen ons af te weren, geen onderkomen te willen bieden indien er iets ernstigs gebeurde. Door al die saaie, kleurloze woonstraten bewogen we ons voort als door een stad zonder einde. Toch liepen we niet langzaam, integendeel. We liepen vastberaden, als drie soldaten die op een eenzame patrouilletocht zijn uitgezonden. Onze vermoeidheid waren we vergeten, we moesten naar huis.

We naderden de binnenstad al, toen uit een zijstraat de man, de hongerlijder, weer in ons gezichtsveld verscheen. Hij kon ons niet gevolgd zijn. Het was puur toeval dat we hem terugzagen, maar een toeval dat ons nog angstiger maakte dan we al waren. Gelukkig werd het drukker op straat. We gingen de brug naar de binnenstad over. Rechts op de singel was het zelfs een drukte van belang. Er klonk gejoel en ik zag twee bereden marechaussees wegrennende mensen achterna stormen.

We doken de straat in die naar het marktplein leidde. Nu werd er geschoten, ergens verderop, vermoedelijk op de Singel. De oude Jaap de Boer, een ver familielid, stond in de deur van zijn winkel. Enïge huizen daar yoorbij kwam een golf mensen uit een steeg, agenten tussen en achter hen, met getrokken sabel. Zonder een woord te zeggen sleurde de oude, knoestige De Boer ons alle drie in een ommezien zijn winkel in en sloot de deur. De troep mensen, voornamelijk mannen en opgeschoten jongens, daverde voorbij. Op hetzelfde ogenblik kwam van de tegenovergestelde kant de uitgehongerde man. Hij kon de troep niet ontwijken. Ook de sabel kon hij niet ontwijken. Het wapen raakte hem als een vlam.

De straat was verlaten, maar De Boer zei dat we de achteruitgang moesten nemen, dan konden we door de stegen op onze gracht

107