Het feest van Hercules

mond. Wij jongens wilden ook wel drinken. Daarna deelde Clara de wortels rond. Door het geluid van ons kauwen heen hoorden wij schoten. De militaire schietbaan lag een paar honderd meter verderop. Waarschuwingsborden moesten het publiek op een afstand houden.

'Ze leren mensen dood te schieten’ zei Clara, die haar wortel fantastisch snel had opgegeten.

'Wil jij de Duitsers hier hebben?’ vroeg ik.

'Meneer Post zegt dat ze niet zo erg zijn.’

'Een vuile o.w.-er’ zei ik.

Bernard en ik trokken onze jassen uit. We groeven erop los en ik kreeg al gauw last van mijn handen. De blaren van de vorige keer waren nog maar nauwelijks genezen. Nu kwamen er nieuwe, maar ik ging door, ofschoon ze opensprongen en vochtige plekken vol korrels zand werden. De kuil was al meer dan een halve meter diep toen ik moest pauzeren. In mijn rechter handpalm stond een bloedige streep, vlak onder de vingers. Ik likte het bloed op en ging zitten, terwijl Bernard doorspitte. Clara leunde tegen het eike-boompje. Ze had de tas tussen haar hoofd en de stam geschoven. Het schieten duurde voort, maar verder was het rustig. We bleven blijkbaar de enigen hier. Door mijn slechts licht gekneusde linkerhand liet ik zand vloeien, een koel, kriebelend stroompje. Ik had honger. Zolang de anderen echter niet over eten begonnen hield ik mijn mond. Bernard sloeg met het plat van zijn schep op de vestingmuren. Zijn gezicht was rood en hij had een snor van zweetdruppels.

Plotseling viel hij om, dwars over zijn muur. Clara en ik schrokken, maar hij werkte zich dadelijk weer overeind en zei: 'Ik verrek van de honger!’

'En ik!’ zei Clara.

Ze greep de tas van achter haar hoofd en zette hem naast zich neer. 'Het is vast al twaalf uur’ zei ik. 'Er wordt niet meer geschoten.’

101