Het feest van Hercules

bewoonbaar, wat door bordjes voor dichtgespijkerde deuren bevestigd werd.

Toch haalden we pas bij de Duinweg verlicht adem. Hier verloor de stad haar greep op de wereld. Enkele verspreide huizen waren de laatste sporen van haar bestaan. Daarna kwamen de grote stukken open grond, de velden met narcissen en uitlopende hyacinten. Bernard droeg zijn schep niet meer geschouderd, maar liet hem over het aarden voetpad slepen. Achter de dorpshuizen in de verte zagen we de duinen oprijzen, breed en begroeid. Clara zei dat ze dorst had, maar te lui was om de tas van haar rug te nemen. Om foch iets te doen, streek ze een krul van haar voorhoofd weg.

In het dorp was het rustig. Voor de lege slagerswinkel stond een grote, schonkige hond. 'Die deugt zelfs niet meer voor de eenheidsworst’ zei Bernard.

'Vanavond krijg je misschien een brok van een andere hond’ zei ik. 'Ik heb worst gehaald.’

'O, jullie maken me misselijk!’ riep Clara met haar nuffïgste stem. 'Ik word nergens meer misselijk van’ verklaarde Bernard. 'Als ik maar te bikken krijg.’

We kwamen langs het huisje waar we eens om water hadden gevraagd en toen bovendien een snee krentebrood hadden gekregen. Dat was in het tweede jaar van de mobilisatie. Sindsdien keken we bij het passeren telkens naar dat huis, maar over het krentebrood spraken we al lang niet meer.

Meestal waren er op vrije dagen meer kinderen in het aan de spoorbaan grenzende duingebied. Vandaag schenen wij er de enigen te zijn. We zochten een plek uit onder een van de kromme eikeboompjes en ik tekende met mijn schep een vierkant om de omtrek van onze toekomstige vesting aan te geven. Bernard wachtte tot ik mijn tekening had voltooid en begon toen te spitten. Clara had haar schep in het zand laten vallen en ging zitten. Ze gespte haar rugtas los, nam de fles eruit en zette deze aan haar

100