Het feest van Hercules

De anderen, die inmiddels klaar waren met eten, keken naar mij alsof ik iets wonderlijks verrichtte. 'Ga afruimen’ zei mijn moeder. Mijn zusje en mijn broertje gehoorzaamden aarzelend. Ze liepen heen en weer door de zonneplekken op de vloer, terwijl ik de pijn wegat, mij vulde en toch een gevoel van leegte hield, alsof mijn honger niet louter lichamelijk was.

We hadden nog paasvakantie en met dit onverwachte mooie weer stuurde onze moeder ons de deur uit. Ze gaf ons elk drie boterhammen, een appel en een grote wortel mee, en bovendien een melkfles vol water. Clara had van een Duits meisje een schooltas gekregen die op de rug gedragen moest worden. Ze liet geen gelegenheid voorbijgaan om die tas te gebruiken. Onze leeftocht ging erin, we pakten onze scheppen en liepen de brug over. Bij Van der Spek, de melkboer, was een briefje op de winkeldeur geplakt: Geopend van tien tot elf uur. Op het raam van de fietsenwinkel tegenover de grote kerk prijkte nog steeds het papier: Houten rijwielbanden tien gulden.

'Je kunt nu broeken krijgen die van een soort papier zijn gemaakt’ zei Bernard. Hij hield de schep over zijn schouder, als een militair zijn geweer.

'En als het regent, vallen ze van je benen’ zei Clara.

'Nee, ze krimpen’ verbeterde Bernard.

Ik stelde me Bal Gehakt, de bleke slager, in zo’n gekrompen broek voor. Toen kon ik met Clara en Bernard meelachen.

Uit de Grote Kerkstraat kwam een troep soldaten aanmarcheren. Hun bajonetten flitsten in de zon. Een groepje mensen verspreidde zich bij hun nadering. Wij doken een steeg in. De plotselinge schemer deed mij huiveren, maar tien meter verderop blonk het licht van een andere straat. Deze staken we echter alleen maar over en kwamen weer in een steeg. Een paar kinderen renden voor ons uit op gore blote voeten. Een kerel zond hun een reeks vloeken achterna. Gelukkig waren de huizen in het laatste stuk steeg on

99