De Vliegende Hollander

de schipper liet zijn mannen niet meer los, zijn woorden joegen hen, zooals een ros, dat door een felle zweep wordt voortgeslagen. Hij sloot de oogen voor hun barren nood: de allerlaatste stormloop was begonnen tegen de vestingmuren van den dood; wie dan door twijfelzucht wordt overwonnen, verraadt het vaandel voor den grooten slag; het eeuwig duister stroomt zijn oogen binnen, en als een lamme vogel zinkt zijn vlag, eer hij éen voet van Gods terrein kon winnen. Met eiken morgen was hij weer een man, kloek en rechtstandig, een visioenenlooze, tot een granieten eenzaamheid bevrozen, die ook de laatste kim doorboren kan.

De kerels om hem heen zweetten en zwoegden, zwaar viel de slag van zijn geweldig woord op hun gekromde lichamen, het ploegde hun murwe hart kapot, het wierp een koord rondom hun strot. Zij struikelden en tolden, en richtten zich weer op, er kleefde schuim op hun verdroogden mond, maar naar het ruim der hemelen stond hoog het zeil, dat bolde zich op den wind. En ook de schipper stond met hard gezwollen borst, een trotsche koning, die koos zich heel de wereld tot een woning en voer de grenzen van den hemel rond.

Zijn strakke mond vergrimde tot een lach,

Mok 7