De Vliegende Hollander

als hij de schepen van de armen zag, die hij met een geweld zou treffen, vernietigender dan de jongste dag.

Hij wist de harten, die zijn macht bestreden, geschonden door het smeulend vuur van nijd; hoe zouden, klein in alles wat zij leden, zij vuur herkennen, dat de ruimte splijt?

Zij voeren onder wapperende vanen, het zegeteeken van hun vaderland, zij volgden levenslang dezelfde banen, er kon geen heil zijn buiten het verband der wereldorde; maar hij had de kleuren der Nederlanden van zijn schip gerukt: wie met zijn bloed den hemel wil besmeuren, wie heel de schepping aan zijn boezem drukt, hem is geen rood nog rood genoeg, in kille onopgesmuktheid gaat hij tot zijn doel.

En toch: er kwam iets donkers in hem trillen, een bitter, onver dragelijk gevoel, als hij de vaan zag van het land ten Westen der Nederlanden; groeiend in getal begon dat doek de zeeën te verpesten.

Was reeds de kracht van Holland in verval? Hij wist het niet, hij wilde het niet weten: een Hollander, een Engelschman — waartoe de menschen met verscheiden namen heeten? Zij allen waren lijdzaam als een koe; hun domme strijd ontweek de laatste waarden,

98