De Vliegende Hollander

Hij trad naar voor en zocht op de gelaten éen kleinen menschelijken glimp, éen stillen snik van liefhebben of haten *> zij staarden als bezeten, zonder krimp.

De mannen werkten, of er duivels joegen achter hun leden; sneller voer de schuit, een trotsche stormer; maar hun stomme zwoegen ging als een dreiging naar den schipper uit.

Wat zocht hij dan? De som van al zijn droomen werd tastbaar leven in dit groote uur; zooeven nog, een toren in het stroomen der winden, had hij voor zijn levensduur den ouden eed herhaald. Hij wrong de handen, een afgrond scheurde open in zijn hart, een duisternis, die hij niet meer omspande; aan het geluidloos en onpeilbaar zwart der diepste scheppingsraadselen ontvloeide deze vertwijfeling. Dan stond hij stil en sloot de oogen als een zeer vermoeide.

Maar nog wist hij, met bronzen wil, den angst terug te slaan, en in bedaarde, schier droomerige houding bleef hij dan, een door Gods goeden wind omspeelde man, die peinzend en verrukt de zee bestaarde.

Dien avond ging de schipper tot zijn mannen, zooals een herder tot zijn schapen gaat, voor eenmaal leek de drift te zijn ontspannen,

92