De Vliegende Hollander

hij op de plecht. De scheepsklok slaat het uur des nieuwen daags; hij gaat naar zijn kajuit, zijn voeten sleepen, met een dof geluid, de doode eeuwen mee. Hij zit ter neer, de schemering trekt op, er is niets meer dan deze eeuwig onvolbrachte taak.

Hij bijt zijn lippen saam, hij kan de wraak van God niet sprakeloos doorstaan, zijn vuist komt als een blok op tafel neergesuisd.

In scherpe woorden spreekt hij zijn gebed:

„God in den hemel, ik weersta Uw wet; ik ken Uw machtsbereik, ik ken mijn recht: de vloek, dien Gij mijn schip hebt opgelegd, treft mij en U, zij treft ons beiden saam: mijn marteling voltrekt zich in Uw naam!”

Voortdurend kreunt en huivert het aan boord, door spant en bint vreet de vervloeking voort, tot molm wordt langzaam elke deel verteerd, het touwwerk is tot wollig pluis verweerd.

Een donker steunen jammert langs het dek, wanneer een man beweegt: uit elke plek schiet onder zenuwmartelend gegil een horde van gestalten op; hun schril gekrijsch schijnt naar de lucht omhoog te staan, als flakkerende toortsen; in een baan van walm en vlammen gaat de man voorbij, hij houdt zijn weerloos aangezicht terzij,

11