De Vliegende Hollander

maar overal omwolkt hem het gekrijsch.

Hij beeft, op deze eindelooze reis is hem geen oogenblik respijt gegund; zijn lijf is tot een schaduw uitgedund, een tanig vlies omspant zijn naakt karkas, de zeewind heeft een smaak van roet en asch. Zijn hand, een spaan van beenderen en vel, werd een zelfstandig wezen, dat het spel des levens voortzet tegen wil en idank, het brast en reeft, het luistert naar den klank der zeilen en volvoert stom het gebaar, dat andermaal de reis verlengt, die naar geen haven voert. De dreiging van den dood, die tegen het instinct van leven stoot, werd in haar somber tegendeel verkeerd: elk ademhalen, elk gebaar vermeert de pijn van te bestaan. De stilte lokt aan gene zijde, maar het leven stokt in eeuwigheid niet meer. Tot aan de grens van zijn lichamelijkheid kromp de mensch, en jaagt daar, duizelende op den rand, de plichten na van een verloren land.

De mannen leven zwijgend naast elkaar, hun kaken zijn versteend; slechts hun gestaar verraadt nog vuur: verbittering en hoop.

En soms is er iets heftigs in hun loop: gehunker, lange jaren onderdrukt,

12