De Vliegende Hollander

Nooit dooft in hem het branden van die pijn, hij zoekt het zwart geweld van den orkaan, de golven, die elkaar te pletter slaan, opdat hij in den baaierd éen seconde vergeten mag, dat in zijn hoofd de wonde der eenzaamheid voor eeuwig is geboord, dat hij moet leven, hard en onverhoord, steeds dieper zinkend in onpeilbaar zwijgen, waaruit de echo van den kreet blijft stijgen, de vloek, die hem door God is toegebracht. Maar nimmer, ook niet in den woesten nacht, wanneer het schuwe licht van ster en maan verzwolgen is, de golven loopen aan in bulderende stoeten op het schip, nooit stoot het zich te pletter op een klip.

De dood loeit door de zeilen en het want, er is geen wereld meer, het groot verband van de creatie is uiteengeslagen, en nog begint het einde niet te dagen, nog is de barre eeuwigheid in zicht.

De morgen komt, het druilerige licht ontrolt opnieuw zijn troosteloos gordijn, de horizon vertoont zijn starre lijn, waarop hij koersen zal, zoolang de vloek zijn schip bezwaart. Een albatros, op zoek naar prooi, met koninklijken vleugelslag, opent de diepte van den jongen dag.

Nog even staat, in radeloos getuur,

10