De Vliegende Hollander

een schip, een vurig paard, dat op zijn rit over de zeeën alle hindernissen voorbij joeg, en hij hield het toom, nooit liet hij zich de teugels meer ontgrissen, voor eeuwig zou hij staan in het gestroom van wind en wolken. Hij trad voor zijn mannen, zijn beenderige kop zond bliksems uit, de hartstocht had zijn gansche lijf gespannen, geen siddering doorliep de strakke huid.

De lustelooze troep verstramde, dan krompen zij alsof een vuist hen trof, zijn woorden beukten op hun hersens, dof als steenen, die een vesting ramden:

„Honden van Satan! Kwijlende cadavers!

Waarom hangt daar dat bramzeil uit de lijken? Het stinkt hier als in honderd bestekamers!

Heeft geen een poot om naar een dweil te reiken?” Zijn stem begon te sidderen, zijn kaken liepen rood aan, hij hield zijn drift niet meer, zijn handen bleven in een kerel haken en schudden als een twijg hem heen en weer.

Hij stampvoette, als zwarte mokerslagen dreunde het, en zijn stem daarboven uit was een alarmklok, die haar schril geluid door alle hemelen scheen voort te jagen.

„Een klomp van drek en vuilnis is de schuit!

Als een verlamde hangt naar loef zij over!

De lading moet gekrengd, of is zij buit

90