De Vliegende Hollander

een vrucht, die overrijp is en niet valt, vergeten in een eeuwig herfstgetij, waar nooit de wind tot storm zich balt, maar ritselt als een bleeke zucht voorbij. Voorbij, voorbij — hij zag de jaren weer, die hij gelijk een koning had doorijld, de mist sloeg dichter op zijn oogen neer: geen vreugd, die langer dan éen tel verwijlt. De zege na het bitterste gevecht vertraagt den hartslag niet, zij vuurt hem aan: wie strijdend door den afgrond is gegaan, ziet na zijn wederkeer nog ongeslecht de sprakelooze hemelmuren staan; hij slingert de bezinning van zich af: wie ademt er bevrijd, wanneer het vuur, dat hem bevleugelde en klauwen gaf, verzwakt tot schemer van een herdersuur?

Er is geen rust voor de ontruste ziel, de pijn der wereld raakt niet uitgewoed, wie eens den zweepslag voelde in zijn bloed, wien eenmaal de erkenning overviel: de dingen komen nooit en nimmer goed, steeds heerscht het goddelijke oergeweld — hij wordt een pijniger van eigen vleesch, tot storm van wellust groeit de wereldvrees, die sinds zijn kindertijd hem heeft gekweld. Hoe diep was dit besef in hem gebrand, die, een onttroonde vorst, hier zat te staren;

86