De Vliegende Hollander

werd elke vaart een tocht vol tegenspoed, de einder, waarop Deckers oog bleef staren, liep donker aan, als met een wolk van bloed.

Nu was de duivel in Gods hand gevallen, die neep hem tot een vormeloozen klomp, temidden van hun stoere honderdtallen, dreef als een stomme boei zijn naakte romp.

Zij plantten hooger aan de lucht hun masten, hun vaan verstrakte tot een lijn van steen, zoo hard als deze kleuren lag de vaste greep van de mannen om de tuigen heen; zoo hard was in hun borst de wil tot daden, grooter dan ooit de „Arend” had volbracht.

Zij voelden weer het leven als genade, sinds deze duivelsbende was ontkracht.

Zij allen, Hollanders, en die van vreemde kusten, zij jubelden een onweerstaanbaar lied, een zegezang, die storm en donder bluschte en opende een eeuwig blauw verschiet.

Hij hokte wekenlang in zijn kajuit, als een versomberd roofdier in zijn kooi.

Eens was de gansche aard zijn prooi, nu viel hij zelf aan roofdieren ten buit.

Zijn oogen, eenmaal vonkend, waren mat, een grijze nevel druilde voor het licht, zijn kop, doorsidderd van een zenuwschicht, hing stom boven het donker tafelblad,

85