De Vliegende Hollander

dat hing te schommelen als uitgebloeide ranken; en ook de mannen, eenmaal ruig als eikestammen, leken dooden: tot schimmen uitgeteerd gingen zij rond, het was of hen de Heer reeds had ontboden, maar niemand, die Zijn aanschijn vond.

Op alle zeeën werd een roep vernomen, een met triomf en haat geladen schreeuw, die vloog van schip tot schip gelijk een meeuw: „De „Arend” viel ten prooi aan tij en stroomen, tot roest en schimmel is zij weggerot, haar groote dagen zijn als wind vervloten,

God heeft haar hoogmoed van zich af gestooten en stelt haar aan de anderen ten spot!”

Zij juichten en hun vloot scheen mee te juichen, nooit voer zij rapper langs den oceaan, een bolle wind blies door de tuigen en deed den masten vleugels aan.

Die eens hadden geworsteld met de kwade geesten van ontij den en mankement, werden met jonge levensdrift geladen, een vreugde, die geen zwarigheden kent.

Het scheen, dat er iets duisters uit hun oogen verdreven was: een stomme onweerslucht, die had al jaren op hun blik gewogen en niemand was die duisternis ontvlucht.

Zij wisten: waar de „Arend” had gevaren,

84