De Vliegende Hollander

Hij was gestorven en zijn lichaam lag gedompeld in de zon die hem zooeven had weggeslingerd uit den dag.

Uw zon, Uw hand heeft hem mij afgenomen,

Uw vaderhand, die schuwt den sluipmoord niet! Uw hand is op zijn voorhoofd neergekomen,

Uw hand, die mij de eeuwigheid toestiet —

Uw hand, Uw hand...”

De dooden spreken niet, slechts zij die leven, verheffen nog hun stem naar het geweld dat over deze aarde is gesteld; de branding van hun drift doet alles beven: zij toovert angsten, droomen uit het Niet, zij roept in de omarming van ide tijden visioenen op, die stormen voor de wijde, onaangetaste rust van het verschiet.

De dooden spreken niet, laat dan den dooden de stilte waar hun hart op is gestrand en laat de levenden het groot verband doordringen met hun adem, met de roode, laaiende vlammen van hun hartekracht.

Wie zoo mag denken, hoeft geen smart te dragen, omdat een schepsel voor hem ligt verslagen, hij boort zijn oogen feller in den nacht der schepping en zijn lichaam staat te dreigen met stramme vuisten naar het aangezicht van God, dat uit het rosse avondlicht

77