De Vliegende Hollander

er woeien vlammen voor zijn oogen, rood en paars zag hij een afgrond opengaan.

Zijn handen, klauwend, grepen naar den strot van die daar onbewogen voor hem stond, er schuimde bloed en speeksel op zijn mond; hij stiet zich aan des schippers borst kapot en stortte met een doffen slag reutelend op de planken neer; nog even, als een stille vlag, vaagden zijn armen heen en weer.

Daarna ontspande zich zijn jong gezicht, hij lag met dichte oogen op te schouwen, hoog stond de hemel boven hem te blauwen, en in het duizelende licht leek hij te glimlachen, een droomend kind, een bloem in volle rijpheid weggeplukt, nog in den dood om eigen schoon verrukt. Zacht speelde door zijn donker haar de wind.

Als had een stalen stift in hem geschreven het lijden van dat jonge menschenkind, zoo is hem dit gebeuren bij gebleven.

Maar eerst in dezen laten nacht begint het bloed te vloeien uit de wonde die zijn verblinding hem heeft toegebracht, nooit zag hij dieper in de zwarte gronden van het verleden, en een schrille klacht, een eindeloos geschrei, verscheurt zijn ooren.

75