De Vliegende Hollander

die naar het eeuwig leven leidt.

Zijn stappen klonken luid, hij hield zijn voet nog tegen, maar hij naderde al meer, achter zijn wangen klopte wild het bloed, hij zag een beeld uit verre jaren weer: zijn moeder die hem kuste in verdriet.

En op ditzelfde oogenblik bewogen zijn handen zich naar de figuur, die stond daar in een sprakeloos getuur op de verschansing neergebogen.

De jongen hijgde en de kapitein keerde zich om, een harde stam geleek zijn lichaam en de stalen vlam der oogen gloeide in den zonneschijn geweldiger dan ooit tevoren.

De Zwarte schrompelde tezaam, zijn armen vielen langs zijn lijf verloren; hij wist zich tot het leven onbekwaam, nu weer des meesters lichaam was versteend tot onaanrandbaarheid, nu hij het zachte beeld niet meer vond, waarom hij had geweend in duizend hulpeloos doorwaakte nachten.

Nog stond hij even tusschen hoop en haat. Moest alles ondergaan? Het hemelblauw verzwartte tot graniet, een kil en grauw gestreel omtastte zijn gelaat.

Dan, met een schreeuw als van een dier in nood, boog hij vooruit en viel op Decker aan,

74