De Vliegende Hollander

als pluimen stonden in den wind zijn haren, nog joegen vlammen door zijn ingewanden.

Hij wilde drinken, maar kon niet bewegen, zoo zagen hem de anderen daar hangen, gegrepen door de klauw van een verlangen, dat nauwelijks gestalte had gekregen.

Geen kende het fantoom, dat hem hanteerde, men huiverde terug voor een vermoeden en liet hem naakt en eenzaam ledigbloeden, als ieder, dien de liefde ooit verteerde.

Waar was de schipper? Waar de eerste haven? Dan zou de meester weer aan dek verschijnen en zwijgend staan tegen de hemellijnen, een mensch, in eigen peilloosheid begraven.

Maar hij begreep niet wat hij dan zou winnen, éen oogenblik misschien van wild verrukken, doch zwaarder ging de eenzaamheid weer idrukken, zoodra de groote reis zou herbeginnen.

Hij dacht: „De schipper weet toch van mijn lijden, waarom onttrekt hij zich dan aan mijn blikken?” Hij zag niet, dat geen menschenmacht kon wrikken aan dat beraden hart; dat hij moest strijden zoo eenzaam als de ander, om te groeien tot de geladenheid., die weet het jagen der elementen roerloos te verdragen en slaat de stervelingen in de boeien van haar ontembaar machtsverlangen.

70