De Vliegende Hollander

stralenden hemel van den roem.

De glorie is hun deel geworden, zij bloeit, een felle, roode bloem, de schepping daaromheen verdorde tot wildernis: er rijst geen kust meer voor hun moegejaagde oogen, die niet, tot woestenij gebluscht, het stigma van hun onvermogen, zich weer een mensch te weten, draagt. Soms kiemt er opstand in hun trekken, vertwijfeling die uitkomst vraagt, hun wangen toonen roode plekken; nog éen seconde en het bloed zal brandend door hun oogwit loopen, het doffe stampen van hun voet is als het schrijden van cyclopen.

Maar plots, of hij in zijn kajuit de onweerswolken heeft zien zwellen, verschijnt de kapitein, zijn huid is louter pees en in zijn helle half toegeknepen oogen blinkt bezetenheid, een primitieve onsterfelijke kracht, die dringt tot in hun hart en schijnt te klieven als met een slagzwaard hun karkas; zij staren bevend naar die oogen, als naar een lichtend spiegelglas, waarin de wijde hemelbogen

66