De Vliegende Hollander

op de goedgunstigheid van een geslacht, dat slechts de eigen baat erkende.

Hooger verhief hij zich, wist weer zijn kracht, paard dat hij naar zijn welbehagen mende. Dan legde hij wat zilverstukken neer, ging heen en voelde, dat hij liep te beven: „Wie is mijn vader?...” Hij beefde al meer, afgrondelijk en duister was het leven.

Toen ging hij uit die buurt vandaan en zwoer, dat hij niet wederkeeren zou, hij liep onder het tergend hemelblauw, waarop hij met de vuist had willen slaan; den steenen koepel van de lucht te gruizel ranselen, het zonneoog weggrissen uit den hemelboog en van zich werpen als een rotte vrucht.

Hij zag het al gebeuren: puin viel neer op huis en akkerland, op mensch en dier, de bergen kantelden, zee en rivier spoten hun water op, een witte speer die even stond te trillen en sloeg om, de golven sleurden lucht en aard dooreen, zij braken brullend door het duister heen, dat woelde in de blinde hemelkom.

Zoo was het eenmaal, eer Gods scheppingsdaad bewustzijn wekte in de doode stof en haar met pijn en wellust trof

59