De Vliegende Hollander

het giftig kruid van blinden ijver niet, die het te zaaien trachtten, moesten strijden tegen een groeiend heir, dat openstiet de poorten van een nieüwen tijd: hier woonde een schare van verscheidenen bijeen, het wonder van hun samenleving hoonde de brute ijverzucht van het gemeen.

Uit Zuid en Oost waren zij opgetrokken, rouwstoeten langs Europa’s wegennet, en hadden, op den roep der vrijheidsklokken, zich in de Lage Landen neergezet.

En weldra jubelden hun stemmen mede in het opstrevend koor van Hollands kracht, het was de echo ook van hun gebeden, die trilde in het water van de gracht.

Er was nog meer, maar hij die hier passeerde, een zwerfziek man, die nimmer rusten zal, wist niet dat in éen huis het licht verteerde tot gouden schemering, dat met een smal penseel het Godsgeheim werd uitgeschreven zoo teeder en onstuimig, dat de gloed den duur van land en volk zal overleven en eerst verbleeken met het zonnebloed.

Geen ried dat gouden licht: hij zag de mannen, blakend van leven en beloonde vlijt, nog was hij voor hun zegekar gespannen, maar wist zich reeds tot souverein gewijd: een die naar eigen dunken zou regeeren

55