De Vliegende Hollander

en wordt een man weer tot een droomend kind? Hij drinkt ontroerd de lucht, in diepe teugen wordt zij hem toegeademd door den wind.

Hij ziet verrukt het donkere krioelen van menschen op den volgetasten wal, waarvoor het blinkend water ligt te spoelen, de gouden uitvalspoort naar het heelal.

Wat is zij schoon, zijn stad! Wat zijn haar kaden grootsch opgetrokken langs de waterlijn!

Hoe schemeren haar grachten, als gewaden van een, die mensch en majesteit kan zijn.

Hier wist de koopmansgeest te triomfeeren over het veile branden van de stof en zocht haar om haar zelfs wil te vereeren in een triomfzang, die accenten trof, zooals de wereld nooit had hooren klinken: het hooglied van de burgerlijke macht, die boven zich de middagzon ziet blinken en weet, dat haar de eeuwigheid verwacht.

Als stralen in een brandpunt vloeiden samen vervolgden in het vrije Amsterdam, een moeder, die niet vroeg vanwaar zij kwamen, maar als haar kinderen hen tot zich nam.

Van eenen God ontvingen zij het leven en bogen zich voor Hem naar eigen trant, dies waren door zeloten zij verdreven gelijk melaatschen uit hun vaderland.

Op dezen Nederlandschen grond gedijde

54