De Vliegende Hollander

en nu reeds verft een schimmelkleur zijn wang. Maar geen was ooit door waaien overrompeld als deze jongen, die daar langs hen ging, met blinde oogen kwam hij aangestrompeld, een sterveling die eeuwig vuur ontving.

Het doffe neerslaan van de harde trossen beklonk een onverbrekelijk verbond: niets kon hem uit «deii greep der zee verlossen, hij was haar minnaar tot zijn laatste stond.

De sterke mannen wuifden naar de kade, zij pinkten tranen weg om vrouw en kind; hij zag niet om, hem bleef slechts de genade van zon en golven, hemelen en wind.

Er was geen moeder om hém uit te leiden, tersluiks was hij het donker huis ontvlucht, misschien dat zij hem zelfs niet meer verbeidde, maar zat versuft te staren in de lucht.

Hij zong, hij zag een nieuwen hemel dagen, reeds drong de boeg zich door het Buiten-IJ, de wind begon al heftiger te vlagen, hij wist: nu is de oude tijd voorbij.

Hij dronk de lucht, zij was zoo koel en zuiver, door geen benauwden ademtocht besmet, zij lag daar voor hem in een wit gehuiver, hij had zijn lippen aan haar borst gezet.

Maar droom en dronkenschap zijn slechte maten voor wie zich tot een harde taak verbond, een rauwe stem vroeg, tergend en gelaten,

48