De Vliegende Hollander

gevoeligheid, die ieder ding beseft te zijn geschapen naar verborgen wetten, levende zijn vervulling tegemoet; geen menschenhand kan ooit den tijd verzetten, waarnaar geheime zin het rijpen doet.

De oogst wordt niet gewonnen voor haar stonde, hoezeer het hongerdier in menschen knaagt; maar eenmaal wordt de oogster uitgezonden, de ruimte, die hem langs de schouders vlaagt, vereenzaamt hem en doet hem tevens raken aan heel het diepe wereldsche gebied, waartoe de hunkerenden nimmer naken, want altijd opent zich een nieuw verschiet.

Zij zien hem aan, zij hooren naar zijn spreken, een zee vloeit binnen in hun open hart, een golvende ontroering, en hun bleeke gelaten staan daar in het stomme zwart der tijden als gebeiteld in de rotsen; hun lippen zijn gespannen tot een koord, hun saamgenepen handen worden knotsen onder de vreemde trilling van dat woord.

Zijn breed gebarenspel beschrijft de lijnen, waarlangs de toekomst zich voltrekken zal, een webbe, die zich als een kristallijnen visioen afteekent tegen het heelal.

Hun koorts verinnigt zich tot dieper branden, de meester wischt den nevel van hun blik, zij zien de tot den oogst gerijpte landen,

32