De Vliegende Hollander

die onweerhoudbaar door de schepping laait; wie door haar aangeraakt is, kan niet sneven, al weet hij dat zijn lijf als stof verwaait; zijn drift is voor de eeuwigheid geschapen, een nieuw geslacht wordt drager van zijn geest, en dit besef maakt vlij mender het wapen, waarmee hij optrekt naar het grommend beest. De aarde is het vlak, waarop zijn voeten den roffel kloppen van het hard verzet, haar sappen dringen stadig in zijn bloed en verwekken gisting in zijn adernet.

Hij drukt zijn schouders naar het hemelhooge, het is alsof zijn lijf de schepping draagt, soms voelt hij zich door duizeling bevlogen, maar nooit heeft hij zijn sterken stap vertraagd. Wat hij de eeuwen door in zwijgend strijden achter het masker van zijn aangezicht had opgetast, begint zich te bevrijden en klieft de ruimte als een bliksemschicht: het is de barsche liefde, die zijn leden geduldig zich doet krommen naar den grond, het is de schuwe ernst, die zijn gebeden onhoorbaar op deed stijgen uit zijn mond.

Nu is het halfverhulde luid geworden: zij zien met trotschen blik den hemel aan, de dragers van de goddelijke orde, wier zin in woorden niet kan opengaan, maar in hun hart staat het geheim te klinken,

25