De Vliegende Hollander

bouwde hun zekerheid een vesting op: ■

dit land, in alle stormen en gevaren,

bleef hun vertrouwder dan hun harteklop;

de mensch was heer, tot waar de einders buigen

hun cirkel om het staren van zijn oog,

een meester en een nederig getuige,

die voor des Scheppers majesteit zich boog;

Hij liet de winden door de wereld kolken en blies de regensluiers door het ruim,

Hij was gebieder van de vaart der wolken en wierp het zonlicht neer als vliegend schuim. Zij zagen van den hemel naar hun handen: het werk was goed, dat Hij had opgelegd, in zweet en kommer tot het einde branden, zooals den eersten mensch was aangezegd; den vloek der schepping met berusting dragen — soms krimpt het hart van duldelooze pijn, maar tot geen opstand zal het zich verlagen:

Gods wegen volgen een verborgen lijn.

Geen opstand zal het trotsche hart gedoogen; alleen wanneer het donker rot rumoert, de heersdiers, die hem te verslaven pogen, wordt hier tot rebellie de mensch gevoerd.

Dan is de opstand niet een vuige zonde tegen het goddelijke heilsbestier, maar een gerechte oorlog met de honden, die klauwen naar het vaderlijk revier.

Een man is minder dan de vlam van leven,

24