De Vliegende Hollander

Hij ziet het water en de blanke lucht, de ronde maan, een overrijpe vrucht, meewiegend op het eeuwige getij, en ook in het verborgene ziet hij: de stomme kracht, die alles heeft geschapen; hij voelt haar streelen aan zijn kille slapen, reeds uren duldde hij dat zacht gestreel, het tastte langs zijn oogen en zijn keel, hij woelde op zijn leger, vloekte, spoog, voortdurend voelde hij, dat het bewoog.

Ten slotte sprong hij op, liep heen en weer, hij zag de wanden van zijn hut niet meer, het stille fluisteren en streelen blies hen weg en zijn weerspannig lichaam wies, eenzame boomtronk, naar den hemel uit, en steeds vervolgde hem dat wit geluid.

Hij ging aan dek, de ruimte woei hem aan, hij dacht: „Ik moet het uiterste doorstaan —”; en nu rijst zijn gestalte boven boord als van een mensch, die niets meer ziet of hoort. Maar het geheime streelen van den nacht laat hem geen adempoos, verlamt zijn kracht. Het is, alsof hij andermaal moet schrijden den weg, dien hij gegaan is door de tijden, een moeizaam voorttasten langs rots en kloof, geslingerd tusschen wanhoop en geloof.

Hij ziet de zwarte bergen en de dalen, waarin hij reeds als kind heeft moeten dwalen.

20