De Vliegende Hollander

hij denkt: „Ik ben voor God gelijk een doode,

de wereld is een zee van licht,

op mij drukken de eeuwen gelijk zoden,

God heeft mij weggeworpen en gericht.

Waar, in de eeuwigheid, vind ik een kameraad, de stoere zwijgzaamheid van een genoot, die met mij door het leven gaat en sluit mijn oogen in den dood?”

Hij weet opeens: geen hart kan God bereiken, als het Hem niet weerspiegeld zag in menschelijke trekken, in den lach en het verdriet van zijn gelijke.

Geheimen waaien door de atmosfeer, het is of hij den diepsten grond gaat peilen van het verborgen goddelijk beheer.

Dan stort de wind zich machtig in de zeilen, hun donkere gebulder overstemt het roepen van zijn hart, de golven komen in grauwe stoeten naar de boorden stroomen, die schudden, door de branding ingeklemd.

De hemel verderop is zwart van schepea, hoog wappert de tuigage aan de lucht, de schipper voelt zich door een klauw gegrepen, als trok een adelaar hem in zijn vlucht boven de golven en de winden mede.

En met hem vaart het schip: tusschen de vloten komt als een wolk de „Arend” in te staan, hij ziet den Engelschman en ook de vaan

134