De Vliegende Hollander

Ook in dit uur nam hij zijn drift te baat, om er het noodlot mee te slaan.

De hemel hing met zwarte wolken vol, die rolden voort als kantelende rotsen.

De schipper, onaantastbaar in zijn trotsche beslotenheid, stond voor het wereldhol.

Niets in zijn aangezicht verried het groeien in hem van de nieuwe krachten; wie eeuwenlang den stommen hemel ziet, kan niet de rust der zaligen betrachten, die daadloos overgaan naar Gods gebied; hem wordt de liefde tot een schermend zeer, zijn hart kan nog maar amper onderscheiden, of dit de liefde is of dat hij weer de barre ongenade Gods moet lijden.

Is ook de liefde louter pijn en straf?

Moet ook de mensch, die wil beminnen, geteisterd worden tot hij, buiten zinnen, de wereld vindt als een oneindig graf?

Hij schreeuwt opeens, de schipper, hoog en fel: „Wat is de liefde? Wat is ongenade?

Heer, laat mij niet meer door de vuren waden van de onzekerheid, ik kan de hel van dit bestaan niet meer verdragen!”

Geen die hem hoort, als rook vervliegt zijn stem, hij ziet de rotsachtige wolken jagen, nooit zoo verlaten scheen de wereld hem.

Een wilde angstvlaag schroeit zijn oogen dicht,

133