De Vliegende Hollander

met armen te omvamen tracht,

eer hij zich wegstort in het doodsravijn.

Zoo scheen die felle tocht, maar zij was meer: een greep terugwaarts door de tijden, een ademlooze worsteling om weer de pijn der schepselen te mogen lijden, die in de grenzen, hun door God gesteld, den levensdag volbrengen en ten leste, gebroken door het goddelijk geweld, hun oogen op den hemel vesten.

Steeds had hij, blind van haat, een kust bejaagd, die in der eeuwigheid niet is te vinden, maar langzaam was het licht in hem gedaagd en nu stoof het hem toe op alle winden: door liefde wordt de schepping aangedreven, liefde wordt door zichzelf alleen herkend, wie rusteloos den einder tegenrent, hem wordt het vergezicht niet prijsgegeven; zijn eigen schaduw, als een zwarte smet, verduistert het visioen der eeuwigheid, hij vindt slechts de onwankelbare wet, een muur, waaraan hij zich te pletter rijdt.

Maar hoe zou Decker, in zijn vloek gekooid, zich doortocht banen naar het vaderland der menschen, hij die lijf en ziel vergooid had en reeds bijna opgebrand?

Slechts met de wapenen van haat: drift, ongeduld, vermocht hij om te gaan.

132