De Vliegende Hollander

De wereld wankelde nog om hem heen, toen hij een grijs geschuifel hoorde.

Hij greep zijn mes. Was hij hier niet alleen?

Het vuur van haat, dat in zijn oogen gloorde, maakte hem tot een monster. Door het steen der muren scheen zijn blik te priemen.

Hij zag een wereld vol van dreigement.

Kon hij het aangezicht van God maar striemen, dat zwijgend hem was toegewend en nimmer uit zijn oogen wilde wijken.

Wie werd zoo duldeloos als hij geplaagd?

Daar sprak een stem: „Door alle wereldrijken wordt sedert eeuwen ik gejaagd.”

Het scheen den schipper, dat zijn hartslag stokte, hij hijgde en het mes viel op den grond.

Wie was het, die daar sprak? Nog immer schokte een stem zijn hart zoo diep, een roode wond was in zijn borst gestooten. Voor zijn oogen trilde een waas, zijn hand vaagde het voort.

En voor hem stond een man, vergrijsd, gebogen, als had hij jaren door een lage poort zijn afgematte lichaam voortbewogen.

Grijs als zijn haren was zijn kleed, het stof der wereld wegen was daar blijven hangen, in witte wolken stond hij, maar nog trof den Hollander het nameloos verlangen, dat uit de diepe oogen stroomde.

124