De Vliegende Hollander

stroomen van licht. Zij stooten een geluid, heesch en extatisch, door den diepen morgen, de hartewarmte vloeit hun oogen uit, nooit wisten menschen zich zoo dicht geborgen aan God, die zorgende Zijn armen sluit rondom de wereld. Aldoor sterker worden de lijnen van de kust; zij weten niet naar welke haven hen de wind verstiet, slechts dat zij zich ten leven mogen gorden, weer mensch zijn in het bloeiende gebied der aarde. Ook de schipper houdt zijn oogen strak op het naderende land gericht, hij staat aan de verschansing weggebogen, opdat geen van de mannen zijn gezicht zal kunnen zien: want dit gaat hem te boven, dit pijnlijk wederkeeren uit den dood, hij wil in de barmhartigheid gelooven, misschien dat zich de greep van God ontsloot.

Zijn hart is als een bloem, die houdt haar bladen geopend naar de zon, maar telkens strijkt een kille wind haar aan, voortdurend wijkt het stralende visioen van de genade.

Zoo, tusschen spitsroeden van pijn en lust, kan hij zich nauwelijks meer staande houden.

Hij ziet het tastbaar lichaam van de kust en hoog den hemel, die nog eens zoo blauwde: toen hij als jongeman de ruimte koos.

God is Zichzelf gelijk in alle tijden,

118