De Vliegende Hollander

met blinde oogen in den hemel staren,

waar voor hun ziel Gods heerlijkheid reeds gloort.

Soms springt de rotsmuur van de eeuwigheid plotseling open: aan de blinde kimmen verschijnt een streep, die hooger op gaat klimmen en tot een kust, een levend land uitdijt.

Een hersenschim? Een tartend spiegelbeeld? Worden zij weer in zee teruggestooten?

De wind heeft al zoo lang met hen gespeeld, dat zij hun koers en vaart niet meer begrooten, maar reizen, naar Gods willekeur beveelt.

Zij staan met stomme koppen bij elkaar, nog door het floers der eeuwigheid gescheiden van al de warme dingen, die zich naar het rhythme van de aardsche jaargetijden ontplooien en vervullen. Maar een zucht, een aarzelende nadering van leven, doet hun tot ijs verkilde lichaam beven; hun oogen staren, vochtig als een vrucht, die, nog door dauw omhuld, het zonlicht voelt en tast voorzichtig naar het bleeke schijnen achter de rafelende mistgordijnen, die op een windvlaag worden weggespoeld.

De wereld bloeit, zij zien een nieuwen dag, hun zwarte monden gapen naar het wonder, God plant Zijn blauwen hemel als een vlag boven de aarde, alle horizonten

117