De Vliegende Hollander

het was de oude haat, die hem doorstroomde, het was de oude hartstocht, die hem heen en weer deed loopen, een gekooide tijger, over het dek. Was alles dan een waan en droeg hij zelf de oorzaak van zijn lijden?

Wie kon hem uit dit labyrinth bevrijden?

De sprakelooze einder zag hem aan, en weder voelde hij de hand des Heeren, die hield hem binnen horizonten vast.

God was de sterkste, maar hij zou den last van het gericht niet zonder zich te weren verdragen: ook al bleef de Heer onaangetast,

Zijn botte creaturen kon hij deren,

wier nijd hem in verbanning had gejaagd.

Wanneer hij aan de kim kwam opgedaagd,

stoven de anderen, met volle zeilen

hem uit den weg, maar niemand kon ontijlen

het oog, dat Decker op hem hield gericht.

Zooals zich vogels in het maaiend licht van vuurtorens bij nacht te pletter vliegen, zoo vlogen hem de schepen tegemoet.

De vaart der winden scheen hen te bedriegen, of koerste het bevreesde volk niet goed?

Zij vluchtten, maar het zwarte spookschip groeide al hooger aan de lucht, een rotte plek, waarachter eeuwiger de ruimte bloeide.

Er beuken looden vuisten op hun nek, zij bukken zich; een enkele, de armen

115