De Vliegende Hollander

En door het loeien van de vlammen viel een stem, die met millioenen monden te spreken scheen; aan alle zijden sprong gedaver los; alsof een berggevaarte zijn massa in een ander bergland drong, zoo dreunde het. Met doodelijke zwaarte viel de vervloeking: „Tot den jongsten dag wilt gij de velden van de zee bevaren!

Gij zijt verhoord! Maar elke zeven jaren gaat gij een dag aan land, op Mijn gezag, om weder uw verstooting te ervaren!”

Een stormvlaag, een reusachtig donker dier, besprong het schip en schudde het dooreen, en joeg het door de wolk van vlammen heen, zoo heftig, dat het kraakte en zich schier zijdelings op de golven voortbewoog.

De toppen van de masten hingen dicht boven de zee, waar zwavelkleurig licht nog walmde als een naklank van het hoog en onherroepelijk gericht.

De takels knarsten en de zeilen gromden onder de zweepslagen van den orkaan.

De golven, zwarte torens, stortten aan op de verschansing. Maar in een verstomde ontzetting bleven alle mannen staan.

Was dit de aarde nog of reeds de hel? Waren zij menschen of ter dood gejaagden,

112