De Vliegende Hollander

maar voor de „Arend” zich terzijde boog, alsof de adem Gods haar boord vermeed.

Dus dit was God! Dit was Zijn hoogste wrake: dat Hij Zijn vijand slinks den weg afsneed!

Hij riep: „Zie, ik heb niets dan deze handen, dit lichaam, dat voor zon noch duister ooit zich heeft gebukt, maar alle pezen spande om deze wereld, waarin ik gekooid, als elke sterveling, heb moeten leven, te breken met het ijzer van mijn wil.

En nu: de wind valt voor mijn voeten stil,

God heeft mij van Zijn aangezicht verdreven, mij en u allen. Zie, hoe het gespuis der zeeën over ons mag zegevieren...”

Hij stiet de vuisten op, als wilde dieren dreigden zij het onzichtbaar vaderhuis.

Langs het tot lood vergrauwde vel der mannen bewoog de zwarte wiek van een gevaar, zoo nameloos, dat in geen angstgebaar zich hun wanhopig leven kon ontspannen.

De schipper, een verwrongen helgedrocht, met witte speekselvlokken op de kaken, stond als een blinde, die het dagen zocht, waartoe hij nooit meer zou genaken.

Nooit meer! Nooit meer! Een donkerbrons geluid hamerde in zijn hoofd, en met de klauwen van zijn gekromde vingers trok hij rauwe,

110