De Vliegende Hollander

streek langs zijn voorhoofd, en de hemel druilde.

Hij merkte het, als een verwonderd kind, dat lange jaren in zijn droomen schuilde en plotseling de aard ontluisterd vindt.

Toen, of zijn gansche lichaam werd gespleten doorsloeg hem het besef: mijn droom is dood, de zegepraal, waarvan ik was bezeten, het eeuwig waaieren van avondrood, dit alles is vergaan_s mijn hart verkoolde, de passie heeft mijn zinnen doodgebrand.

Ik, die door alle hemelstreken doolde, wacht op den nekslag van een menschenhand.

Hij zag zijn mannen aan, hij wilde spreken:

„Versla uw koning, die zijn volk verried!”

Hun angst verscheurde hem, zijn stem moest breken, eer hij hen allen in den afgrond stiet.

Hij wendde zich, hij zag het water deinen: vergetelheid, een wereldwijde schoot; reeds huiverde de adem van den dood door zijn gebeente. Maar alsof zijn pijnen niet mochten dooven, woelde in zijn borst een nieuwe golf zich op van bitter leven: hij zag den Engelschman voorbij hem streven, op wien hij nog voor uren als een vorst had neergezien. Met machtelooze vuisten stond hij daar voor het hemelruim omhoog en zag hoe dat vervloekte schip bewoog op wind, die uit den hemel nederruischte,

109