De Vliegende Hollander

De schipper meesmuilde, toen hij aan lij een Engelschman zag ploeteren, maar steken voelde hij boren door zijn Hollandsch hart. Waar was de landgenoot? Op geen der vanen, die hij passeerde, vond zijn oog de banen van het verloochend vaderland. De smart der eenzaamheid werd eensklaps feller dan zijn opgejaagde hartstocht. Daarna waren zijn oogen dof: als een verbitterd man stond hij in de oneindigheid te staren.

Hij wilde niet terug in het verband, hij kon niet meer: zijn uur had reeds geslagen, en hij verstikte in zijn borst het klagen om het teloor gegane vaderland.

Maar in de asch der bitterheid versmoorde hij ook het hoog geluk van zijn triomf.

Een vader, die zijn eigen kind vermoordde, zoo bleef hij staan, bezinningloos, verstomd. En uren voer hij door, zonder te weten: waarheen, waartoe. Zijn wanhoop merkte niet, dat, als een dief, de windkracht hem verliet, plots, onnaspeurbaar; noch zag hij het heete gezwoeg van de bemanning met het zeil, dat als een doode vogel hing te slieren.

Dan kreet hun uitgeputte kracht om heil naar hem, die ook het duister kon bestieren.

Hij waakte op, een waterkille wind

108