De Vliegende Hollander

zich voor het sneeuwig schitterlichten sloot.

De mannen werden door den gloed gestriemd als door een zweep, hun lichaam kromp ineen onder die geeseling. De kapitein alleen stond nog rechtop, de blikken vastgepriemd in het als watervallen stroomend licht; het vloeide door hem heen, en als een zon hield hij zijn vonkenspattend aangezicht boven de aarde, die hij overwon.

Want dit was zegepraal als nooit voordien: zijn weerstand had den arm van God verlamd, hij kon de hemeldiepte overzien gelijk geen sterveling. Tot goud ontvlamd lagen de zeeën onder hem, het leek of hij gewichtloos was, hij stond zoo hoog boven de dingen en zijn hand bestreek gelijk een adelaar den hemelboog.

De horizonnen weken voor zijn blik, daar was geen grens meer aan zijn machtsgebied, hij was gestegen tot het goddelijk aanschouwen, dat den eigen weerglans ziet in het geschapene en ademhaalt in eigen onuitputtelijke sfeer.

Zijn macht was op de mannen afgestraald, die duizelden nog, maar al meer doorwoelde hen een ongekend geluk.

Zij sprongen op, zij vatten elkaar aan gelijk bedronkenen; dan, met een ruk,

106