Kaas- en broodspel

Zij stonden voor een stad en zij herkenden:

zoo was het eertijds, toen de einder riep;

de loop der wereld was niet af te wenden,

wie eens onder het juk gebogen liep,

moest blijven loopen tot zijn schouders braken,

of aan zijn hoogen droom te gronde gaan;

de poorten, die zij eenmaal hoorden kraken,

waren uit de vernieling opgestaan,

een macht herschiep wat eens hun drift verwoestte;

in kleine groepen vielen zij uiteen,

zij wisten nog waarheen zij keeren moesten,

en in het eind liep ieder weer alleen;

er stonden boomen naar de lucht geheven,

diep door de aarde groef hun wortelnet,

zoo waren, dragers van het eeuwig leven,

zij eenmaal door Gods hand daar neergezet;

de grijze ruimte woei, de mensch versmalde,

een huivering doortrok het wereldwijd,

en, schoon hij oogen sloot en vuisten balde,

zijn leed is eensklaps in hem opgeschreid.

66