Kaas- en broodspel

XVIII

De nacht, een muil, die alles heeft verslonden:

licht en geluiden, grenzen en verband;

een wereld, die haar oerstaat had hervonden,

den chaos, waar geen hemel boven spant;

verwildering van wind en wolkfiguren,

zij voeren spokig op elkander aan,

geen Meester scheen hun hartstocht te besturen,

geen vuur is uit hun botsen opgegaan;

en ergens in dit ongetoomde razen

een tros van menschen, als een zwerfsch fragment

van een vergane ster, die haar extase

nimmer meer lichtend door den aether zendt;

gestalten door het duister voortgeslagen,

steeds sneller, naar een ongeweten doel,

de winden worden dieren, die hen jagen,

geen milde hand strijkt nog hun voorhoofd koel;

zij weten nauwelijks meer, dat zij leven

— of is dit reeds het reizen door den dood ? —

en toch, door storm en duisternis omgeven,

snikt hun verlangen naar het morgenrood.

64