Kaas- en broodspel

Een bleeke morgen deed de droomen wijken, de chaos nam hen weder in bezit, de barre honger, die naar prooi moet reiken, op eigen kracht bouwt, om geen bijstand bidt; begeerig lekten zij hun dorre monden, zij stonken en de heele wereld stonk, verslagen poorters, in hun bloed ontbonden, lagen verloren over straat en honk; in tragen gang bewogen de rebellen, als vee, dat lijdelijk te grazen gaat; maar reeds begon de onrust hen te kwellen, zij voelden zich beloerd door het verraad; soms stond er een in zwijgen uit te staren, een dier, dat naar den verren einder snuift, zijn lichaam werd van driften aangevaren, vuur, dat onzichtbaar door de ruimte stuift; dan, plots, begonnen stemmen los te breken, het joelde door de uitgemoorde stad, en vuisten grepen naar het waaiend teeken, het laatste droombeeld, dat hun hart bezat.

51