Kaas- en broodspel

Tot puin geranseld werden dak en muren,

het volk kwam handen, wapenen te kort,

soms hoorde men metaal langs steenen schuren,

ten bodem is het ijzer af gestort;

dan sloegen zij verwoeder, ieder haken

deed bonken metselwerk te gruizel slaan,

en balken, die in het luchtledig staken,

zijn krakende den afgrond ingegaan;

het scheen, dit bouwsel zou den slag verdragen,

stom en dikhuidig stond het opgesteld,

het had der wereld sinds de eerste dagen

zijn hooge onaantastbaarheid gemeld;

maar het werd menschelijk, van pijn doortrokken,

bij leven werd het vleesch hem afgeknaagd,

begon te huiveren en stil te schokken,

werd tot het vormelooze stof verlaagd;

ook sleurde het een mensch den afgrond binnen:

een lichaam lag verplet door steen en hout,

het kreunde even, wilde zich bezinnen,

de droomen vluchtten reeds aleer aanschouwd.