Kaas- en broodspel

„Acht dagen, uitstel — of ik zal u vinden!

Gij spot niet meer!” Maar door de knechtenschaar

gromde begeerte; een wierp in den blinde

zijn lans uit en een ander spietste naar

den schralen hofhond, die zich bloedend kromde;

en overal ontmoetten zij een bleek,

weerspannig volk, berooiden en verstomden,

wier blik niet voor den blik des meesters week;

de kleine groepen schoolden op de erven

of hokten samen op de zwarte deel;

nog kon de hunker naar het licht niet sterven,

nog brandde een begeerte in hun keel;

de grauwe koppen staken zij naar voren,

de dorre huid verstrakt tot perkament;

zij schenen het vermanen niet te hooren,

maar in hun oogen gistte het ferment

der wanhoop; als verbitterd degenflitsen,

een vonkenrij, die heen en weder schoot,

kruisten de blikken, tot de heer zijn bitse

bedreiging sprak, een laatste degenstoot.

27