Kaas- en broodspel

Zij leefden in het wintertij vergeten,

omspoeld door stilte als een oceaan;

al joegen storm en water door de reten

van hun behuizingen, er bleef een baan

van onaantastbaarheid; geen roo ver benden

verduisterden den horizont, het scheen

hun deel om in een eenzame ellende

te worden uitgeput; maar dit verdween

met het getij: weer lag de aarde open

en bood zich aan den vijand en den vriend;

de landsknecht ging om nieuwen buit te stroopen;

de rentmeester kwam weder om zijn tiend;

hij draafde door de slijklaag van de velden,

en achter hem zijn volk, een zwarte tros

van ruiters, die hem joelend vergezelde;

de meester zelf zat zwijgend op zijn ros;

zijn arm verhief zich in het zicht der erven,

zijn sein, zijn eerste en zijn laatste woord;

geen mensch verscheen; hij zag slechts honden

[zwerven

voorbij de donkere verzakte poort.

25