Kaas- en broodspel

VI

En weer een zomer en de gouden nevel

van zonneschijn, in sluiers uitgezet

over de aarde, en het mat geprevel

van loover, als een fluisterend gebed;

het koren wordt in schoven opgezameld,

het ruischt en siddert door den klaren dag

en breekt de stilte, als een kind, dat stamelt

in droom, omdat het droeve dingen zag;

er is te diepe vrede in dit sterven,

te rimpelloos vervloeit het zomertij;

een mensch, die beeft en hongert, kan niet derven

de vrees om een verborgen razernij;

soms, schimgelijk, verheffen zich de boeren,

een doodelijke rilling vaart hen aan,

zij willen slikken, kunnen zich niet roeren,

de lucht schijnt in hun keel te blijven staan;

dan, koud en zweetend, zien zij het onschuldig,

matblauw geschemer van den horizont,

staroogen even, bukken weer geduldig;

er parelt bloed op hun gesloten mond.

20